Μετά την 11η Σεπτεμβρίου και με την «καταιγίδα Μπους», οι Ηνωμένες Πολιτείες επιχείρησαν να επιβάλουν την κυριαρχία τους σε όλο τον πλανήτη, με τη δύναμη των όπλων. Γρήγορα, όμως, αποδείχθηκε ότι τους ήταν αδύνατο να ελέγξουν πλήρως ακόμη και χώρες όπως το Ιράκ ή το Αφγανιστάν, ενώ σταδιακά, οι Αμερικανοί πολίτες -λόγω της οικονομικής κρίσης- έδειχναν να δυσφορούν ολοένα περισσότερο απέναντι στα πολεμικά σχέδια, τη σκοπιμότητα των οποίων αδυνατούσαν να κατανοήσουν. Έτσι, η έλευση του Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο σηματοδότησε το άνοιγμα μιας νέας σελίδας στην παγκόσμια στρατηγική των ΗΠΑ. Μιας σελίδας η οποία, τηρουμένων των αναλογιών, γράφεται με βάση το δόγμα της πάλαι ποτέ Βρετανικής Αυτοκρατορίας: διαίρει και βασίλευε.
Αυτή την τακτική εφαρμόζει σήμερα η Ουάσιγκτον, με ένα φαινομενικά μακιαβελικό, ουσιαστικά όμως πολύ απλό στόχο: να βάλει «φίλους» και «εχθρούς» να τσακώνονται μεταξύ τους και να καθίστανται όμηροι αέναων και αδιέξοδων συγκρούσεων, με αποτέλεσμα η ίδια να διατηρεί ή και να ενισχύει την παγκόσμια ηγεμονία της, χωρίς να χρειάζεται να θυσιάσει πολλά χρήματα ή ανθρώπινες ζωές. Οι εξελίξεις στην Ουκρανία, τα όσα συμβαίνουν στην Άπω Ανατολή, ακόμη και η κατάσταση που διαμορφώνεται στην πάντα στρατηγικής σημασίας Μέση Ανατολή, μαρτυρούν του λόγου το αληθές.
Στην υπόθεση της Ουκρανίας, πιο συγκεκριμένα, η εμμονή των Αμερικανών να προκαλέσουν «θερμά επεισόδια» και να επιβληθεί οικονομικό εμπάργκο στη Ρωσία εντάσσεται στον παραπάνω σχεδιασμό. Έχοντας ξεκαθαρίσει πως δεν πρόκειται ποτέ να εμπλακούν άμεσα σε πόλεμο με τους Ρώσους (άλλωστε, δεν είναι σε θέση να τον κερδίσουν) και γνωρίζοντας ότι η δική τους οικονομία δεν κινδυνεύει να πληγεί σοβαρά, «σπρώχνουν» τη Μόσχα και την Ε.Ε. (κυρίως δε τους Γερμανούς) σε μια αντιπαράθεση από την οποία κερδισμένοι μπορούν να βγουν μόνο οι ίδιοι! Οι αλλεπάλληλες επισκέψεις στο Κίεβο του υπουργού Εξωτερικών Τζον Κέρι, του αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν, αλλά και του επικεφαλής της CIA, Τζον Μπρέναν, εξυπηρετούν μεθοδικά αυτό το σχέδιο, απέναντι σε μια Ευρώπη η οποία είναι «χαμένη» στις εσωτερικές της αντιθέσεις.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει στην ανατολική Ασία και τον Ειρηνικό, όπου το θερμόμετρο ανεβαίνει επικίνδυνα -όπως απέδειξε, αφενός, η χθεσινή επίσκεψη του Σίνζο Άμπε στο μνημείο Γιασουκούνι, που συμβολίζει τις θηριωδίες του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού τον 20ό αιώνα και, αφετέρου, η απόφαση του Πεκίνου να κατάσχει ένα ιαπωνικό φορτηγό πλοίο για χρέη από τον... Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο! Από αυτή την άποψη, δεν είναι διόλου τυχαία η περιοδεία που αρχίζει σήμερα ο Μπαράκ Ομπάμα στην Ιαπωνία, τη Νότιο Κορέα, τη Μαλαισία (για πρώτη φορά μετά από μισό αιώνα...) και τις Φιλιππίνες (μετά από 11 χρόνια...). Οι τέσσερις αυτές χώρες ουσιαστικά δημιουργούν ένα ασφυκτικό κλοιό γύρω από την ανερχόμενη υπερδύναμη, την Κίνα, θέτοντας ολόκληρη την περιοχή σε κατάσταση πολεμικής ετοιμότητας.
Και στη Μέση Ανατολή υπάρχει μια παρόμοια κατάσταση: Οι ΗΠΑ κρατούν ανοιχτό το ενδεχόμενο γενικού εμπάργκο απέναντι στο Ιράν, ενώ ωθούν τη Σαουδική Αραβία και άλλες χώρες του Κόλπου σε μια τρελή κούρσα εξοπλισμών. Παράλληλα, όμως, αρνούνται να δώσουν στο Ισραήλ το «πράσινο φως» για πολεμικές επιδρομές, ενώ φέρονται να πιέζουν για λύση του Παλαιστινιακού. Το αποτέλεσμα είναι ότι το χάος διαιωνίζεται, όλοι στρέφονται εναντίον όλων και στην Ουάσιγκτον κάνουν... πάρτι, τριβοντας τα χέρια τους από ικανοποίηση.
(από την εφημερίδα "Ημερησία")