Λέμε, όσοι μετέχουμε στην Εκκλησία, όσοι θεολογούμε, ή όσοι μελετούμε τις Γραφές, ότι ο Χριστός φέρνει μια γραμμική αντίληψη του χρόνου και της ιστορίας. Η ιστορία εν Χριστώ κινείται προς τα έσχατα, κινείται στην τελική ολοκλήρωση, ανάσταση και σωτηρία.
Στην πολιτική ιστορία όμως, δεν έχουμε μονάχα γραμμική εξέλιξη, έχουμε και στασιμότητα, έχουμε και κυκλική εξέλιξη, έχουμε και παλινδρομήσεις, έχουμε και οπισθοχωρήσεις, έχουμε και αναθεωρήσεις.
Θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι, ειδικά όπωςεξελίσσονται τα πράγματα τα τελευταία χρόνια στον κόσμο, πρόκειται για φαύλο κύκλο μέσα στον οποίο ζουν οι κοινωνίες, από τότε ειδικά που έπαψαν να ενδιαφέρονται για το πολίτευμα του ουρανού στο οποίο αναφέρονται ο Πλάτων, ο Παύλος και η Αποκάλυψη. Ο φαύλος αυτός κύκλος άλλοτε σφίγγει ανελέητα οπότε οι άνθρωποι ασφυκτιούν κι άλλοτε επιτρέπει ανοίξεις, ανανεώσεις, αναγεννήσεις και άλλες πιο ευχάριστες πραγματώσεις.
Έχουμε πει σε παλαιότερα σχόλια ότι η τελευταία περίοδος είχε σωρεύσει ένταση και ασφυξία, ότι αναζητούνταν λύσεις, πιο πολύ ίσως μέσα από οικονομικοκεντρικές ατέλειωτες αναλύσεις, παρά μέσα από συγκεκριμένες προτάσεις και υποδείξεις. Καταλήξαμε σε προκήρυξη εκλογών, το αποτέλεσμα των οποίων κατέδειξε περίτρανα, ότι η πολιτική των τελευταίων δύο χρόνων απέτυχε παταγωδώς και πως οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας- όσες εξακολουθούν ενεργές- καλούνται τώρα να ενεργοποιήσουν διαφορετική στάση απέναντι στα καυτά ζητήματα που ταλανίζουν τους πολίτες.
Το αποτέλεσμα των εκλογών έχει μια όψη άκρως καταγγελτική, αλλά έχει και μιά άλλη, που θα έλεγα ότι συνιστά προτροπή σε ριζική αλλαγή πλεύσης, αλλά και κάλεσμα σε συνεργασία και ενότητα δυνάμεων του πολιτικού κόσμου ακόμη και ανεξαρτήτως συγκεκριμένης ιδεολογικής γραμμής. Χωρίς βέβαια να αποσιωπάται, ότι κύρια αντίδραση και αντίρρηση του ελληνικού λαού αφορά στη μνημονιακή πολιτική την έξωθεν εκπορευόμενη.
Σε άλλα σχόλια έχουμε κάνει λόγο για τις ευθύνες όχι μόνο των πολιτικών μας αλλά και του λαού. Θέλω να σταθώ ωστόσο, σε ένα σημείο: ακούστηκαν κυρίως την προεκλογική περίοδο κάποιες φωνές εν είδει πατριωτικής έξαρσης, εν είδει έκφρασης αγάπης και θυσιαστικής ακόμη διάθεσης, για τη χώρα αυτή, που τόσα και τόσα δεινά υπέστη κατά καιρούς και υφίσταται εξ αιτίας ανικανότητας πολιτικών, ιστορικών συγκυριών και ποικίλων αντιξοοτήτων, ή μιας γενικότερης αλλοτρίωσης και έκπτωσης του λαού, στην προσπάθειά του να συμπορευτεί και να εναρμονιστεί με τα θεωρούμενα προηγμένα έθνη. Ανάμεσα σε αυτές τις φωνές θα πρέπει να προσεχθούν ιδιαίτερα εκείνες, που εκπορεύονται από ρατσιστικές διαθέσεις και τάσεις, ξένες και προς τα χριστιανικά βιώματα του λαού αλλά και προς το ελεύθερο φρόνημα των ελλήνων, όπως έρχεται από τα αρχαία χρόνια. Ο γνήσιος πατριωτισμός νοείται όπως νοείται ο έρωτας προς ένα αγαπημένο πρόσωπο και μάλιστα δίνει τις δυνατότητες για έναν εξαγνισμό ηθών και αισθημάτων. Δεν καλλιεργεί τη βία, δεν ωρύεται, δεν διεκδικεί αμείλικτα και απάνθρωπα να εξασφαλίσει δικαιώματα έναντι των άλλων. Καλό είναι, καθώς διανύεται η παρούσα εξαιρετικά δύσκολη περίοδος, να αποφύγουμε κάθε είδους ακραίες λύσεις και ενέργειες και να ζητήσουμε ομοψυχία και πνεύμα συμπάθειας και συνεργασίας, μακριά από εγωπάθειες και διαθέσεις εκδίκησης γιατί ίσως είναι έσχατη ώρα για τον τόπο μας.
Και ας μη ξεχνούν οι υπεύθυνοι αλλά και όλοι μας, ότι δεν ζούμε μόνο επ’ άρτον, δεν υπάρχει μονάχα η Οικονομία και τα οικονομικά ζητήματα που στις μέρες μας έγιναν παγκόσμιος βραχνάς, αλλά υπάρχουν ως κύρια και καθοριστικά θέματα μιας κοινωνίας η Παιδεία, η Δικαιοσύνη, η άσκηση στην Ελευθερία και η διδαχή της Αγάπης, χωρίς τα οποία δεν ζουν οι λαοί, αυταπατώνται ότι ζουν.
Το σχόλιο διαβάστηκε στο Ρ/Σ της Εκκλησίας την Τρίτη 8 Μαΐου 2012.
πηγή: antifono.gr