Εάν
εξετάσουμε διαχρονικά το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα την τρέχουσα
περίοδο, δηλαδή μετά το 2011, θα δούμε ότι αυτό όχι μόνο δεν έχει πλησιάσει καν
τον αρχικό στόχο των € 50 δισεκ.,
αλλά δια της βίας έχει συγκεντρώσει € 7,0 δισεκ. από την πώληση ακινήτων και
συμμετοχών του δημοσίου σε εταιρείες και οργανισμούς. Και μάλιστα ένα μέρος
αυτών των εσόδων, περίπου 1,5 δισεκ. ευρώ, θα εισπραχθούν σε βάθος 30ετίας
(βλέπε πώληση περιφερειακών αεροδρομίων, λιμένων κλπ). Δηλαδή ομιλούμε περί
μιας καθαρής αποτυχίας, παρά τις βαρύγδουπες ανακοινώσεις των κατά καιρ
oύς
Κυβερνήσεων. Μάλιστα, η παρούσα Κυβέρνηση, επ’ ευκαιρία του προϋπολογισμού του 2018,
είχε δηλώσει ότι μέχρι τα τέλη του τρέχοντος έτους θα έχουν συγκεντρωθεί περί
τα 10,0 δισεκ. ευρώ συνολικά από αποκρατικοποιήσεις, δηλαδή μόλις το 1/5 του
αρχικού στόχου που είχε τεθεί το 2011 με την τότε ίδρυση του ΤΑΙΠΕΔ!
Όπως έχουμε
επισημάνει επανειλημμένα μέσω του
energia.
gr, οι ιδιωτικοποιήσεις εταιρειών και οργανισμών του
ενεργειακού τομέα θα μπορούσαν να είχαν αποτελέσει την εξαίρεση στον κανόνα της
βραδυπορίας του ΤΑΙΠΕΔ, τόσο από άποψη ύψους των αναμενόμενων εσόδων, όσο και
λόγω του δυναμισμού που επιδεικνύει ο κλάδος, πράγμα που θα είχε
πολλαπλασιαστικά οφέλη και μια ασύμμετρη, αλλά υψηλή επίδραση στην υπόλοιπη
οικονομία. Όταν το 2012 είχαμε υπολογίσει τα αναμενόμενα έσοδα από την
αποκρατικοποίηση των ΕΛΠΕ (35,5%), ΔΕΗ (17%), ΔΕΣΦΑ (66%) και ΔΕΠΑ (66%), με
βάση τις τότε αποτιμήσεις, τα εκτιμώμενα έσοδα ήσαν της τάξης των 4,0-4,5
δισεκ. ευρώ, ενώ σήμερα είναι ζήτημα εάν αυτά θα φθάσουν το 1,5 δισεκ. ευρώ,
αντανακλώντας την καταβαράθρωση της οικονομίας την τελευταία επταετία, όπου ως
γνωστό απωλέσθη το 27% του ΑΕΠ της χώρας.
Παρά το τόσο
θετικό γεγονός της ομαλής διεξαγωγής του διαγωνισμού για την αποκρατικοποίηση
του ΔΕΣΦΑ (βλέπε
ανάλυσή μας στις
3/3/2018), όπου το άνοιγμα των οικονομικών πρόσφορών έχει τώρα μετατεθεί για τα
τέλη Μαρτίου, οι προοπτικές για την διατήρηση ενός καλού
tempo κατά τους επόμενους μήνες κάθε άλλο παρά θετικές είναι
και αυτό γιατί, βάσει τελευταίων πληροφοριών, η πώληση του 35,5% της κρατικής
συμμετοχής στα ΕΛΠΕ φαίνεται να περιπλέκεται μετά την απόφαση των σημερινών
μετόχων να πωληθεί συνολικά το 51% του Ομίλου (με την Paneuropean Holdings του Ομίλου Λάτση να συνεισφέρει ένα 31% και το Ελληνικό
Δημόσιο το 20%), πράγμα που σημαίνει χρονοβόρες διαδικασίες και μια αβεβαιότητα
ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Με τις διαδικασίες για την πώληση ενός
πλειοψηφικού πακέτου της ΔΕΠΑ να μην έχουν καν ξεκινήσει, παρά τις πολύ θετικές
προοπτικές για τη συγκέντρωση ενός ικανοποιητικού ποσού (άνω των 600 εκατ. ευρώ
σύμφωνα με εκτιμήσεις του
energia.
gr) μέσω εισαγωγής της εταιρείας
στα Χρηματιστήρια Αθηνών και Λονδίνου. Για να ακολουθήσει η πώληση του 17% της
ΔΕΗ στο πολύ μειωμένο ποσό που προϋπολογίζεται στα € 100 εκατ. (καλύτερα να μην πωληθεί υπό αυτούς τους εξευτελιστικούς όρους)
και η αξιοποίησή του εξαντληθέντος κοιτάσματος της Νοτίου Καβάλας για τη
δημιουργία μόνιμης υπόγειας δεξαμενής φυσικού αερίου, όπου απαιτείται
εξειδικευμένη μελέτη και
market
test, κάτι που ασφαλώς
δεν έχει καν ξεκινήσει.
Η εκτίμησή
μας είναι ότι, υπό τις σημερινές συνθήκες στασιμότητας της οικονομίας, όπου τα ελληνικά
τραπεζικά ομόλογα εξακολουθούν να έχουν
junk
bond
status στις διεθνείς αγορές, και
τη χαλαρότητα που επικρατεί στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων, θα είμαστε τυχεροί
εάν μέχρι το τέλος του έτους το ΤΑΙΠΕΔ θα έχει εισπράξει το αντίτιμο από την
πώληση του 66% του ΔΕΣΦΑ (δηλαδή ένα έσοδο της τάξης των 500 εκ. ευρώ, και αυτό
άκρως υποτιμημένο!) με τα έσοδα από πωλήσεις ΕΛΠΕ, ΔΕΣΦΑ, ΔΕΗ και Ν. Καβάλας να
μετατίθενται προφανώς για τις ελληνικές καλένδες.
Δηλαδή
ομιλούμε για μια ακόμη χαμένη ευκαιρία, τη στιγμή που οι ιδιωτικοποιήσεις στον
ενεργειακό τομέα θα μπορούσαν να αποτελέσουν εφαλτήριο για ανάπτυξη, όχι τόσο
λόγω των αναμενόμενων εσόδων (τα οποία δεν είναι ευκαταφρόνητα, έστω και στο
σημερινό επίπεδο των 1,5 δισεκ. ευρώ), αλλά κυρίως λόγω της εσόδου ιδιωτικών
κεφαλαίων στην αγορά και της πλήρους αναδιοργάνωσης των επιχειρήσεων, επισφραγίζοντας
έτσι τις θετικές αναπτυξιακές προοπτικές τους. Όμως, το να ζητάμε να
προχωρήσουν άμεσα και σαρωτικά οι ιδιωτικοποιήσεις από μια Κυβέρνηση που είναι
αρνητικά τοποθετημένη στον ιδιωτικό τομέα και αντιτίθεται σφοδρά στην ιδέα του
‘κέρδους’ είναι σαν να ζητάμε από έναν ορθόδοξο ιερέα να ενοικιάζει την
εκκλησία του (ώστε να καλύπτει τα έξοδα του ναού) προκειμένου να τελούνται
λειτουργίες Καθολικών Διαμαρτυρόμενων και συνάξεις Βουδιστών και Μωαμεθανών.