Έχουν περάσει 45 χρόνια από τα τραγικά του 1974 και ακόμη
δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι συμμαχίες και
οι διεθνείς συνεταιρισμοί. Και επιμένουμε να βαυκαλιζόμεθα ότι η προσφυγή σε
συμμαχίες και οργανισμούς μπορεί να μας λύσει τα προβλήματα με τους γείτονες. Η
Ελλάς και η Τουρκία είναι μέλη του ΝΑΤΟ. είναι δεδομένο ότι η συμμαχία θα
τηρήσει ίσες αποστάσεις στις διαφορές τους. Τόσο οι Βρυξέλλες όσο και η
Ουάσιγκτον ενδιαφέρονται μόνον να αποτρέψουν μια πολεμική εμπλοκή μεταξύ των
δύο συμμάχων χωρών, κάτι που θα εσήμαινε τον υπέρτατο εξευτελισμό για την
Ατλαντική Συμμαχία. Οι όποιες λοιπόν μεσολαβητικές προσπάθειές τους εκεί
αποσκοπούν. Στην εκτόνωση των εντάσεων χωρίς να ασχολούνται με την γενικότερη
διευθέτηση των προβλημάτων. Μάλιστα έχουν συνήθως μεγαλύτερες απαιτήσεις για
«αυτοσυγκράτηση» από χώρες που προβάλλονται ως πρότυπα ή νησίδες
«σταθερότητος».
Η επανάληψις εξάλλου των καταγγελιών για την επιθετική
συμπεριφορά της Τουρκίας δεν μπορεί να έχει τα αποτελέσματα στα οποία
ελπίζουμε, και τούτο διότι οι προκλήσεις δεν καταγράφονται κατά τον ίδιο τρόπο
παντού. Όσον αφορά στις παραβάσεις του
FIR, για παράδειγμα, οι περισσότερες χώρες (και οπωσδήποτε οι
ΝΑΤΟικές) αποδέχονται ότι με βάση την σύμβαση του Σικάγο του 1944, τα κυβερνητικά
-συνεπώς και τα στρατιωτικά- αεροσκάφη δεν υποχρεούνται να υποβάλλουν σχέδια
πτήσεως. Την συγκεκριμένη Σύμβαση έχει υπογράψει έχει υπογράψει και η Ελλάς, με
αποτέλεσμα οι σύμμαχοι να θεωρούν υπερβολική την απαίτηση της χώρας μας για
σχέδια πτήσεως από τα τουρκικά μαχητικά. Όταν λοιπόν σε μια προσπάθεια να
δείξουμε όγκο τουρκικών προκλήσεων, μαζί με τις παραβιάσεις του εθνικού
εναέριου χώρου μας βάζουμε και τις παραβάσεις του
FIR, χωρίς να το καταλαβαίνουμε έχουμε
αποδυναμώσει την θέση μας.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση εξάλλου δεν μπορούμε να περιμένουμε
στάση διαφορετική από αυτήν την οποία εμείς οι ίδιοι τηρήσαμε έναντι της
Ισπανίας, όταν αντιμετώπισε με το Μαρόκο μια κρίση ανάλογη αυτής των Ιμίων.
Πράγματι οι Μαροκινοί κατέλαβαν την ισπανική νησίδα Περεχίλ με την δικαιολογία
ότι ευρίσκεται πολύ κοντά στις ακτές του! Και οι Ισπανοί βεβαίως έστειλαν την
δική του Λεγεώνα των Ξένων να τους τρέψει σε άτακτη φυγή. Η Ελλάς όμως, που
λίγο πριν είχε περάσει την κρίση των Ιμίων, δεν προέβη ούτε σε μια διπλωματική δήλωση
στηρίξεως. Η τότε κυβέρνηση Σημίτη συνετάχθη με όλους τους λοιπούς Ευρωπαίους
και δηλώσεις τύπου «Ποντίου Πιλάτου», όπου καλούσαν Ισπανούς και Μαροκινούς να
επιδείξουν «αυτοσυγκράτηση» και να «τα βρουν». Ίσες αποστάσεις δηλαδή.
Τέλος, οιαδήποτε ανάπτυξις ενός ευρωπαϊκού βραχίονος
αμυντικού ουδόλως θα πρέπει να μας καθησυχάζει. Το αντίθετο μάλιστα. Διότι
αυτός ο Ευρωπαϊκός Αμυντικός Οργανισμός μόνον με την φρούρηση των συνόρων της
ΕΕ δεν ασχολείται. Αποστολή του είναι να προετοιμάζει ειρηνευτικές και άλλες
αποστολές εκτός συνόρων. Η ανάπτυξίς του, λοιπόν, θα σημαίνει απαίτηση για
συνεισφορά δυνάμεων, τις οποίες θα πρέπει να αφαιρέσουμε από την φρούρηση των
δικών μας χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων.
Χειρισμός
Εν κατακλείδι θυμίζοντας την ρήση του Ρήγα Βελεστινλή
«Αλλοίμονο σε αυτόν που περιμένει από ξένο», πρέπει να τονίσουμε ένα σημείο. Μόνον
η εθνική αποφασιστικότης, που βασίζεται στην λελογισμένη στρατιωτική ισχύ,
μπορεί να αποτελέσει παράγοντα αποτροπής των επίβουλων της γείτονος. Αποφασιστικότης δεν σημαίνει να στείλουμε ένα περιπολικό να εμβολίσει
τους Τούρκους. Θα μπορούσε να είναι και μια εσπευσμένη σύγκλιση του ΚΥΣΕΑ, λίγα
λεπτά μετά το επεισόδιο στα Ίμια και ο απόπλους δύο πολεμικών πλοίων
ταυτοχρόνως προς τα επείγοντα διπλωματικά διαβήματα. Ο χειρισμός κρίσεως
παρέχει πολλές δυνατότητες. Αρκεί οι αρμόδιοι να μην είναι αδαείς. Ούτε βεβαίως
φοβικοί!
(του Ευθ. Π. Πέτρου, από την εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ»)