Αυτή η καθημερινή επιδρομή του λεγόμενου
«Ρουβίκωνα» στη δημόσια ζωή τείνει να εξελιχθεί σε βασανιστική έξη για
τα μέλη του. Οπου υπάρχει θέμα που «πουλάει», από τους πλειστηριασμούς
έως την Παλαιστίνη, τα στρατηγικά μυαλά της «κινηματικής ομάδας»
κινητοποιούνται, πιστεύοντας προφανώς ότι κάποιες ταλαιπωρημένες μάζες
θα τους δουν ως Ρομπέν των Δασών λόγω της σοφής επιλογής των στόχων. Το
όνομα της «συλλογικότητας» παραπέμπει στην υπέρβαση, στον δρόμο χωρίς
επιστροφή. Με την εμμονή της, όμως, και με τη στοργική ανοχή της
πολιτείας, η ομάδα αυτή έχει καταντήσει γραφική – κάτι μεταξύ φιλόπτωχου
σωματείου που αναζητεί αδικημένους, για να επιδείξει την ευσπλαχνία
της, και θεάτρου δρόμου. Αντί για υπέρβαση, δηλαδή, ο «Ρουβίκωνας»
σήμερα παραπέμπει στη στασιμότητα, συμβολίζει την αέναη προσκόλληση
«ανήσυχων νέων» στην αναζήτηση ηρωικού ρόλου.
Μετά τόσων χρόνων επιδρομές, από το 2013, είναι φανερό ότι οι
αποστολικοί οπαδοί του «Ρουβίκωνα» είναι οι ίδιοι σύμπτωμα της ασθένειας
που υποτίθεται ότι μάχονται – μιας συστημικής αυταρέσκειας που προτιμά
να κινείται στον κόσμο της ιδεοληψίας και της φαντασίωσης, παρά να
αντιμετωπίζει την πραγματικότητα. Μεταξύ των πολλών κακώς κειμένων της
κοινωνίας μας δεν είναι μόνο η «αδικία», που κινητοποιεί τα ανακλαστικά
του «Ρουβίκωνα» και άλλων τέτοιων οργανώσεων, αλλά και η νοοτροπία ότι
επειδή εμείς δεν πιστεύουμε στους δημοκρατικούς θεσμούς δικαιούμαστε να
τους αντικαταστήσουμε αυθαιρέτως. Οσοι διατείνονται ότι η «αστική
νομιμότητα» υπονομεύει τα δικαιώματα των απλών πολιτών, και επιλέγουν
την αυτοδικία, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να υπονομεύουν κάθε έννοια
νομιμότητας για ολόκληρη την κοινωνία.
Οταν μικρές ομάδες διαλαλούν
ότι αυτές θα υποκαταστήσουν τους κρατικούς θεσμούς, δεν αποκαλύπτουν
μόνο την κωμική και επικίνδυνη μεγαλομανία τους· παριστάνοντας
αυθαιρέτως τους θεσμούς, υπονομεύουν τους πραγματικούς θεσμούς της
δημοκρατίας. Το αποτέλεσμα: Είτε θα διασπαστεί η κοινωνία σε
αντιμαχόμενες ομάδες είτε η πολιτεία θα καταστείλει τις «συλλογικότητες»
και θα επιβάλει την τάξη, πιθανώς με κόστος δικαιώματα που θεωρούμε
δεδομένα. Και οι δύο περιπτώσεις συνιστούν οπισθοδρόμηση από το
κεκτημένο της ευνομίας, που παρουσίασε με συγκλονιστικό τρόπο ο Αισχύλος
στην Ορέστεια τριλογία πριν από 2.500 χρόνια. Πόσο διαφέρουν οι
σημερινοί αυτάρεσκοι ζηλωτές της αυτοδικίας από τις στρατευμένες
τιμωρούς, τις υποχθόνιες Ευμενίδες; Μόνο στο ότι οι πρώτοι πιστεύουν ότι
υπερβαίνουν τα δεσμά της κοινωνίας, όχι ότι επιδεινώνουν ό,τι είναι ήδη
κακό, υπονομεύουν ό,τι είναι καλό, υπηρετούν μια σκοτεινή παρόρμηση που
οι ίδιοι δεν κατανοούν. Μια προσκόλληση υπηρετούν, όχι την υπέρβαση.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")