Σοκάρονται οι δημοσιογράφοι –είδος ευαίσθητο και επιρρεπές στον
συναισθηματισμό– με τον κυνισμό του υφυπουργού Μπαλάφα, ο οποίος απέδωσε
τον θάνατο του ενδεκάχρονου αγοριού στο Μενίδι σε «μια στραβή». Το
πράγματι ανοίκειο, εν προκειμένω, ήταν στο γενικότερο πλαίσιο των
συμφραζομένων· στον ισχυρισμό του, δηλαδή, ότι δεν υπάρχει έξαρση
εγκληματικότητας και ότι το υπάρχον, το σύνηθες έγκλημα αντιμετωπίζεται
από την κυβέρνηση με αποτελεσματικό τρόπο. Ομως, όσο και αν δεν μας
αρέσει, η διαπίστωσή του περί «στραβής» δεν ήταν άστοχη. Την υποστηρίζει
η στατιστική· σκεφθείτε μόνο πόσες σφαίρες πέφτουν στην περιοχή εκεί
καθημερινά, στον γάμο του Καραγκιόζη, μεταφορικώς και κυριολεκτικώς.
Μόλις τις προάλλες, δύο γυναίκες είχαν τραυματισθεί επιφανειακά από
αδέσποτες και τότε κανείς δεν έδωσε σημασία. Κάποιοι μάλιστα –και το
θυμάμαι πολύ καλά– μετέδωσαν την είδηση χωρίς καμία επεξήγηση για την
επικρατούσα κατάσταση στο Μενίδι. Στη συγκεκριμένη περιοχή όλοι ξέρουν
τι συμβαίνει· έξω από αυτή κανείς δεν θέλει να ξέρει.
Πραγματικά, το μόνο που σοκάρει στην υπόθεση αυτή είναι η κακή τύχη
αυτού του άμοιρου παιδιού. Η αναστάτωση που νιώθουμε τώρα και ο θόρυβος
που γίνεται σχετικώς από τους παντός είδους πολιτευομένους εκφράζει
αυτόν τον αρχέγονο φόβο μπροστά στη δύναμη της τύχης και, σε πολύ
μικρότερο βαθμό, τις τύψεις. Θα περάσει το σοκ, θα ξεχάσουμε το
περιστατικό, μαζί του και την άγρια Δύση της Αθήνας. Για τον λόγο αυτόν,
οι κάτοικοι, που υφίστανται την εξουσία των εμπόρων όπλων και
ναρκωτικών, αντιδρούν και προκαλούν, με τρόπο που υπονοεί ότι επιδιώκουν
κλιμάκωση. Ξέρουν ότι άλλος τρόπος δεν υπάρχει για να ασχοληθεί κάποιος
με τα δεινά τους.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 14/06/2017)