Οι πρώτες ημέρες μετά το δημοψήφισμα στην Τουρκία, δεν
μπορούν να θεωρηθούν ενδεικτικές για τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν. Ως προς
τα εσωτερικά της γείτονος, το βέβαιο είναι ότι ο Ερντογάν θα προχωρήσει στις
συνταγματικές και πολιτειακές μεταρρυθμίσεις που έχει σχεδιάσει. Θα
θεσμοθετήσει έτσι αυτό που ήδη συμβαίνει στην Τουρκία. Την απόλυτη δηλαδή
κυριαρχία του, με συγκέντρωση στο πρόσωπό του όλων των εκτελεστικών εξουσιών,
τις οποίες σήμερα ασκεί αγνοώντας, αν μη και περιφρονώντας, την Εθνοσυνέλευση
και τους λοιπούς κρατικούς θεσμούς.
Η τακτική αυτή, θα οδηγήσει σε μεγαλύτερες εντάσεις στο
εσωτερικό της χώρας, καθώς θα βαθύνει τον διχασμό της τουρκικής κοινωνίας, τον
οποίο επιβεβαιώνει ήδη το αποτέλεσμα της προσφάτου ψηφοφορίας.
«Εξαγωγή Κρίσεως»
Εξ αυτού ορμώμενοι, διάφοροι σχολιαστές, έρχονται να
υποστηρίξουν ότι αυξάνονται οι κίνδυνοι για μια κρίση στην ευρύτερη περιοχή,
την οποία θα μπορούσε να προκαλέσει η Τουρκία, προκειμένου να δημιουργήσει
συσπείρωση και να αποτρέψει μεγαλύτερη οξύτητα στο εσωτερικό της. Είναι γνωστή
η θεωρία της «εξαγωγής της κρίσεως». Ένας φραστικός αφορισμός που ουδέποτε έχει
επιβεβαιωθεί στην πράξη. Είναι κάτι σαν την θεωρία που υποστηρίζει ότι « ο
επόμενος πόλεμος θα γίνει για το νερό»! Την επαναλαμβάνουν ορισμένοι τα
τελευταία 30 χρόνια χωρίς να πτοούνται από το γεγονός ότι ουδέποτε σε αυτή την
μακρά περίοδο υπήρξε καν απειλή πολέμου με αντικείμενο το νερό.
Για να προχωρήσει μια χώρα σε δημιουργία ή κλιμάκωση
κρίσεως, απαιτείται πρωτίστως η εσωτερική συνοχή της. Αυτής μη υπαρχούσης, δεν
είναι εις θέσιν να διαχειρισθεί έκτακτες καταστάσεις. Απεναντίας, μια κοινωνία
σε αναταραχή είναι πολύ ευπρόσβλητη στις επιπτώσεις μιας κρίσεως. Να
υπενθυμίσουμε ότι η Ελλάς, αντιμετώπισε με επιτυχία δύο μείζονες κρίσεις (το
1975 και τι 1987), οπότε είχε ισχυρές κυβερνήσεις και στοιχειώδη τουλάχιστον
κοινωνική συνοχή, ενώ υπέστη δεινή ήττα το 1996, με την κρίση των Ιμίων, οπότε
για διαφόρους λόγους το πολιτικό μας σύστημα ήταν (έσω ευκαιριακώς) ασταθές.
Συνεπώς, το τελευταίο που θα τολμούσε να κάνει, υπό τις
σημερινές συνθήκες ο νεοσουλτάνος Ερντογάν, θα ήταν να διακινδυνεύσει την
δημιουργία μιας μείζονος κρίσεως στο Αιγαίο. Πολύ περισσότερο που εξακολουθεί
να έχει τις «ανοιχτές πληγές» του κουρδικού και της Συρίας, οι οποίες
απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Τουρκίας.
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")