Ο Ερντογάν στη συνάντησή του με τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο στα μέσα
Μαΐου δεν πρόκειται να απαιτήσει ούτε την έκδοση του Ιμάμη Γκιουλέν,
ούτε να ζητήσει τη διακοπή της στήριξης των Κούρδων της Συρίας από την
Ουάσιγκτον. Ο ίδιος ο καθορισμός της επίσκεψης του Τούρκου ηγέτη στις
ΗΠΑ πιστοποιεί ότι παρασκηνιακά οι δύο πλευρές έχουν βρει ένα κοινά
αποδεκτό πλαίσιο στο οποίο θα επιχειρηθεί πρώτον η εξομάλυνση και στη
συνέχεια η εμβάθυνση των διμερών σχέσεων.
Πρώτη προϋπόθεση για τα
παραπάνω είναι ότι η Αγκυρα δεν θα παρενοχλεί την πολιτική των ΗΠΑ στη
Συρία και στο Ιράκ, η οποία επενδύει κυρίως στον ρόλο του κουρδικού
παράγοντα και στις δύο χώρες και ειδικότερα στη Συρία μέσω της οργάνωσης
PYD και της Πολιτοφυλακής YPG που είναι αδελφές οργανώσεις του ΡΚΚ.
Επιπλέον η τουρκική πλευρά θα πρέπει να σταματήσει την περιστασιακή
ταλάντευση μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας και να επανέλθει στην
κανονικότητα χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ και συμμάχου της Ουάσιγκτον στην
περιοχή.
Αν συντρέξουν τα παραπάνω η Ουάσιγκτον θα αναγνωρίσει
ουσιαστικά και όχι μόνο τυπικά τη νομιμοποίηση του Ερντογάν από το
πρόσφατο δημοψήφισμα, δεν θα ενθαρρύνει έστω και έμμεσα μέσω ασάφειας ή
σιωπής τη υπονόμευση του Νέου Καθεστώτος και κυρίως θα εξαντλήσει όλη
την επιρροή της ώστε το Κουρδικό Κίνημα, δηλαδή το ΡΚΚ και ο Συριακός
του κλάδος, με αντάλλαγμα στη de facto Ανεξαρτησία της Βορειοανατολικής
Συρίας κατά το μοντέλο του Βορείου Ιράκ να παγώσουν την ένοπλη δράση στη
Νοτιοανατολική Τουρκία και να πιέζουν για επανέναρξη του πολιτικού
διαλόγου με την Αγκυρα, ενός διαλόγου που διατηρούσαν μέχρι και την
άνοιξη του 2015 ο έγκλειστος στο Ιμραλι Οτσαλάν και ο επικεφαλής της
Υπηρεσίας Πληροφοριών ΜΙΤ και στενός συνεργάτης του Ερντογάν, Φιντάν.
Σε
ό,τι αφορά τη σιωπηλή εγκατάλειψη από τον Ερντογάν της εμμονής για
έκδοση του Γκιουλέν είναι προφανές ότι η αμερικανική πλευρά θα παγώσει,
θα παρελκύσει και ίσως τελικά διευθετήσει την υπόθεση δύο Τούρκων
πολιτών, του επιχειρηματία και του τραπεζίτη που κρατούνται στη Νέα
Υόρκη για παραβίαση των κυρώσεων κατά του Ιράν, μια υπόθεση που εμπλέκει
μέλη της οικογενείας Ερντογάν.
Ο συμβιβασμός των ΗΠΑ του Τραμπ
με την Τουρκία του Ερντογάν στο παραπάνω πλαίσιο είναι μονόδρομος, καθώς
ο Τούρκος ηγέτης προβάλλει σήμερα και για το ορατό μέλλον κυρίαρχος του
παιχνιδιού σε μιά διχασμένη μεν χώρα, αλλά με μια αντιπολίτευση
ετερόκλητη, διαιρεμένη και κυρίως χωρίς ηγετική προσωπικότητα ικανή να
ενσαρκώσει την προοπτική εναλλακτικής λύσης.
Αντίστοιχα, για τον
Ερντογάν η επαναδιαπραγμάτευση ενός κοινού παρονομαστή συμφερόντων
Τουρκίας-ΗΠΑ στην περιοχή σε ρεαλιστική βάση, χωρίς τα ιδεολογήματα του
στρατηγικού βάθους είναι μονόδρομος ή είναι το μικρότερο κακό, η επιλογή
με το μικρότερο κόστος εντός και εκτός συνόρων.
Ο Ερντογάν αν
πάρει τις εγγυήσεις που θέλει από τον Τραμπ δεν αποκλείεται να κάνει νέα
απότομη στροφή στο Κουρδικό εντός συνόρων επιστρέφοντας με τις ευλογίες
αλλά και την έμπρακτη στηριξη της Ουάσιγκτον στον διάλογο με τον
Οτσαλάν, με την ίδια ευκολία που τον τερμάτισε την άνοιξη του 2015, όταν
το Κουρδικό Κόμμα HDP στέρησε από το κυβερνών ΑΚΡ την κοινοβουλευτική
αυτοδυναμία στις βουλευτικές εκλογές.
Αν εκτός συνόρων ελίχθηκε
μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας, εντός συνόρων έχει δείξει παρόμοια
ικανότητα ελιγμών μεταξύ των Ακροδεξιών Εθνικιστών του ΜΗΡ και του
Κουρδικού Κινήματος.
Πριν από το δημοψήφισμα η επένδυση στην
πόλωση και στην ακραία ρητορική, την επόμενη μέρα η αναζήτηση
σταθεροποίησης και συναίνεση,ς αρχής γενομένης από το εξωτερικό, με
πρώτο δείγμα γραφής την επίσκεψη στον Λευκό Οίκο στα μέσα του επόμενου
μήνα. Μια σταθεροποίηση και συναίνεση η οποία εντός συνόρων παραμένει
σήμερα και για το ορατό μέλλον ζητούμενη.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 26/04/2017)