«Η ανοχή κάποια στιγμή εξαντλείται. Η ακτιβιστική δράση που αποσκοπεί στην προβολή σημαντικών θεμάτων, π.χ. ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατάχρησης εξουσίας κ.ά., είναι απολύτως αποδεκτή και ενδεχομένως και πολύτιμη, με την προϋπόθεση όμως ότι αυτοπεριορίζεται στα όρια που θέτει ο σεβασμός των δικαιωμάτων του άλλου.
Δυστυχώς, όμως, στα ελληνικά πανεπιστήμια λειτουργούν πολύ μικρές μειονότητες οι οποίες αντιλαμβάνονται το πανεπιστήμιο ως ένα προνομιακό χώρο για τους ίδιους. Καταστρατηγούν τα δικαιώματα όλων των άλλων που αποτελούν τη σιωπηρή πλειοψηφία, προβαίνοντας σε καταστροφές και βανδαλισμούς και επιβάλλοντας την άθλια αισθητική τους και την αντίληψή τους για το πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι μεταξύ τους προς το κοινωνικό σύνολο.
Το κατοχυρωμένο νομοθετικά πανεπιστημιακό άσυλο μετατράπηκε εν τοις πράγμασι στα προηγούμενα χρόνια σε κατοχυρωμένο νομοθετικά άβατο αυθαιρεσίας και παρανομίας. Ευτυχώς, πλέον, δεν υπάρχει νομική κατοχύρωση του ασύλου στον πανεπιστημιακό χώρο διότι, επιτέλους, ο νομοθέτης αντιλήφθηκε -και πολύ ορθώς- ότι η θεσμοθέτηση οποιουδήποτε είδους ασύλου σε μία ευνομούμενη δημοκρατία υπονοεί ότι υπάρχουν πολίτες οι οποίοι διώκονται για τις θρησκευτικές ή πολιτικές τους πεποιθήσεις ή για την ιδεολογία τους εν γένει.
Επειδή αυτό δεν συμβαίνει στη δημοκρατία μας, θεωρώ ότι η ύπαρξη οποιουδήποτε είδους ασύλου είναι άνευ σκοπού και αιτίας. Θα πρέπει επιτέλους οι δυναμικές μειονότητες να αντιληφθούν το αυτονόητο: ότι θα πρέπει να λειτουργήσουν με σεβασμό απέναντι στα δικαιώματα των φοιτητών οι οποίοι θέλουν να σπουδάζουν σε ένα πανεπιστήμιο το οποίο να μη διαφέρει σε τίποτα από τα πανεπιστήμια του αναπτυγμένου κόσμου. Το πανεπιστήμιο πέρα από μόρφωση, εκπαίδευση και παραγωγή έρευνας θα πρέπει να προσφέρει στους φοιτητές του όλα αυτά τα ερεθίσματα μέσω της διοργάνωσης διάφορων ημερίδων κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου ή καλλιτεχνικών και εικαστικών δρώμενων, ούτως ώστε να τους δίνει την ευκαιρία να καλλιεργήσουν την προσωπικότητά τους και να γίνουν ολοκληρωμένοι πολίτες.
Το πανεπιστήμιο «μπάχαλο», το γεμάτο με τις αφίσες των πολιτικών παρατάξεων, με ολονύχτια parties, τους αντιεξουσιαστές και κάθε είδους μειοψηφίες που εξευτελίζουν αυτόν τον ιερό χώρο θα πρέπει να φτάσει στο τέλος του. Θεωρώ ότι η κοινωνία είναι ώριμη να διεκδικήσει επιτέλους ένα πραγματικό πανεπιστήμιο που θα επιτελεί τον ρόλο του ως ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα και όχι ως φυτώριο αντικοινωνικών συμπεριφορών».
(Πηγή: Ημερησία)