Η Ευρώπη και ο κόσμος ολόκληρος αλλάζουν δραματικά. Οι εκλογικές αναμετρήσεις στο 40% της ευρωπαϊκής οικονομίας, δηλαδή σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία (πιθανότατα δε και στην Ιταλία) μπορεί να ανατρέψουν τα πάντα, ενδεχομένως να οδηγήσουν ακόμη και σε φυγόκεντρες τάσεις.
Στο καλό σενάριο της μη επικράτησης ακραίων, αντιευρωπαϊκών και λαϊκίστικων δυνάμεων, οι νικητές των εκλογών είναι υποχρεωμένοι να δείξουν ότι πήραν τα μηνύματα των ψηφοφόρων και να αλλάξουν ρότα. Η Ευρώπη των αποκλεισμών, των ακραίων κοινωνικών ανισοτήτων και των πολλών ταχυτήτων που ορισμένοι ισχυροί ονειρεύονται, το μόνο που θα καταφέρει είναι να ενισχύσει τους ακραίους και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη διάλυση της Ενωσης.
Την ίδια στιγμή, σε παγκόσμιο οικονομικό επίπεδο θα υπάρξουν μεγάλες ανατροπές, τόσο εξαιτίας της πολιτικής που θα ακολουθήσει ο Ντ. Τραμπ όσο και εξαιτίας των εξελίξεων γύρω από την κινεζική οικονομία. Παράλληλα, τα μεγάλα deals που κλείνουν ή κυοφορούνται σε όλους τους κλάδους των επιχειρήσεων, συμβάλλουν στην αναδιάταξη του παγκόσμιου οικονομικού χάρτη.
Κι όμως, η Ελλάδα παραμένει στον μικρόκοσμό της. Συνθλίβεται στα μείζονα προβλήματα που αντιμετωπίζει η οικονομία και στην αδυναμία εξεύρεσης λύσεων για έξοδο από την κρίση. Διότι, είναι αδιανόητο να συνεχίζεται αμείωτη η κρίση και να μην υπάρχει φως στο τούνελ.
Ταυτόχρονα, η κοινωνία εμφανίζει εμφανή σημάδια κόπωσης, οργής και φόβου, ειδικά κάθε φορά που η διαπραγμάτευση κρατά μήνες και η οικονομία βρίσκεται σε διαρκή ομηρεία.
Το γεγονός και μόνον ότι έχει παγώσει κάθε επενδυτική δραστηριότητα και οι επιχειρήσεις κινούνται σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή που χωρίζει τη σωτηρία από την καταστροφή, είναι ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί.
Η κυβέρνηση έχει καλές προθέσεις. Να διαπραγματευτεί, να πετύχει το καλύτερο για τη χώρα, να μην υποκύψει σε ακραίες επιλογές των δανειστών, να πετύχει το καλύτερο μείγμα του δημοσιονομικού νοικοκυρέματος, ταυτόχρονα με κοινωνική δικαιοσύνη.
Ομως, και ο δρόμος προς την κόλαση στρωμένος με αγαθές προθέσεις είναι, αλλά η κόλαση είναι εκεί και παραμένει. Διότι η κυβέρνηση έχει κάνει και πολλά λάθη τα οποία μπορεί τώρα να παραδέχεται, αλλά η ζημιά έχει γίνει.
Κορυφαία κυβερνητικά στελέχη απολογούνται τώρα και λένε «πέσαμε σε τοίχο, σπάσαμε τα μούτρα και συμβιβαστήκαμε, αλλά τώρα προχωράμε». Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Η σύγκρουση με τον τοίχο δεν έσπασε μόνο τα μούτρα όσων είχαν αυταπάτες αλλά προκάλεσε και σημαντικές καταστροφές στο αυτοκίνητο, εν προκειμένω στη χώρα.
Και θα συνεχίσει να είναι διαλυμένο το αυτοκίνητο όσο η αλλαγή και ο συμβιβασμός είναι μόνο στα λόγια.
Αλλά και η Νέα Δημοκρατία, ως εν δυνάμει κυβέρνηση οφείλει να πάρει τις αποφάσεις της και να διαμορφώσει εκείνο το πλαίσιο που θα οδηγήσει τη χώρα εκτός κρίσης. Διότι αν ξαναμπεί η χώρα σε ατέρμονες συζητήσεις για νέα διαπραγμάτευση που θα κάνει μια διαφορετική κυβέρνηση, για άλλο μείγμα πολιτικής που θα εφαρμόσει ή για plan B που έχει έτοιμα, τότε χάνεται και η τελευταία εναπομείνασα ανάσα.
Βρισκόμαστε στον Μάρτιο του 2017, σε λίγες ημέρες έχουμε γενέθλια για τα επτά χρόνια μνημονίων και σκληρής λιτότητας. Πόσα ακόμη κεράκια θα σβήσουμε;
(Πηγή: Ημερησία)