Γλιστρούσε πάνω στα κύματα με τη σανίδα του σερφ, στις βορειοανατολικές ακτές της νήσου Ρεϊνιόν στον Ινδικό Ωκεανό, όταν του επιτέθηκε ένας καρχαρίας.
Τα σαγόνια του καρφώθηκαν στο πόδι του, του έκοψαν τη μηριαία αρτηρία. Η δουλειά του 26χρονου Αλεξάντερ, όταν δεν έκανε σερφ, ήταν να ειδοποιεί για την ύπαρξη καρχαριών. Σέρφαρε σε μια περιοχή που απαγορευόταν να σερφάρει ακριβώς επειδή ήταν υψηλού κινδύνου. Οταν τον μετέφεραν στην παραλία ήταν ήδη νεκρός. Σε εκείνα τα νερά έχουν καταγραφεί είκοσι επιθέσεις τα τελευταία πέντε χρόνια, οι οκτώ από αυτές ήταν μοιραίες.
Πριν από τρία χρόνια, γράφει η Corriere della Sera, είχε πεθάνει μια 15χρονη, δεν ήταν σέρφερ, κολυμπούσε απλώς, είχε να συμβεί τριάντα χρόνια. Οι καρχαρίες προκαλούν πραγματικό τρόμο εκεί, όχι όπως στις ταινίες του Χόλιγουντ. Κάποιοι λένε ότι ο πληθυσμός έχει αυξηθεί υπερβολικά πολύ – και κάπως έτσι, o υπερπρωταθλητής του σερφ Κέλι Σλέιτερ πρότεινε τη μαζική τους εξόντωση. Ομως, ένα λεπτό. Σε ποιον ανήκουν οι θάλασσες, στους ανθρώπους ή στα ψάρια τους;
Γιατί η απάντηση που δόθηκε από πολλούς στον Κέλι Σλέιτερ είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι ο καρχαρίας αλλά ο άνθρωπος. «Θα πηγαίνατε ποτέ στη σαβάνα ντυμένοι αντιλόπη;», είναι το προβοκατόρικο ερώτημα που θέτει ο Αλμπέρτο Λούκα Ρέκι, συγγραφέας και υποβρύχιος φωτογράφος. «Ο καρχαρίας βλέπει το σχήμα του σερφ, μπερδεύεται νομίζοντας ότι είναι χελώνα ή φώκια, δηλαδή θήραμα. Ορμάει για να το φάει, καταλαβαίνει ότι έχει κάνει λάθος επειδή ο άνθρωπος δεν συμπεριλαμβάνεται στο μενού του, και το αφήνει. Στο μεταξύ όμως έχει δαγκώσει και η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη».
Τα θύματα στην πραγματικότητα είναι οι καρχαρίες. Γιατί τα πτερύγιά τους κάνουν μια νοστιμότατη σούπα. Γι’ αυτό τους ψαρεύουν (σε 100 εκατομμύρια άτομα υπολογίζεται η ετήσια ψαριά), τους κόβουν το πτερύγιο και μετά τους ξαναπετάνε στη θάλασσα. Οπου βρίσκουν φρικτό θάνατο. Φρικτότερο και από του Αλεξάντερ.
(protagon.gr)