Ποιο θα είναι το περιεχόμενο της πρότασης που προωθούν Παρίσι και
Βερολίνο για Ε.Ε. πολλών ταχυτήτων; Επόμενα ραντεβού για απαντήσεις η
μίνι Σύνοδος Κορυφής Ολάντ, Μέρκελ, Ραχόι και Τζεντιλόνε στις Βερσαλίες
στις 6 Μαρτίου και η πανηγυρική Σύνοδος Κορυφής στη Ρώμη στις 25
Μαρτίου, με αφορμή την εξηκοστή επέτειο υπογραφής της ομώνυμης Συνθήκης
από τις έξι ιδρυτικές χώρες της ΕΟΚ (Γαλλία, Δυτική Γερμανία, Ιταλία συν
οι τρεις της Μπενελούξ).
Ενα είναι σαφές: η πρωτοβουλία ανήκει
στον Ολάντ και τη γαλλική πλευρά που προφανώς κρίνει ότι η στιγμή είναι
κατάλληλη να προωθηθεί η πάγια γαλλική θέση για συμπλήρωση της ΟΝΕ με
πολιτική ενοποίηση:
Πρώτον, στις 25 Μαρτίου λίγο μετά τις Εκλογές
στην Ολλανδία και λίγο πριν τις εκλογές στην Γαλλία το Βερολίνο πολύ
δύσκολα θα μπορούσε να αρνηθεί την εμβάθυνση της πολιτικής συνεργασίας
από τις χώρες-μέλη που το επιθυμούν από την Αμυντική Συνεργασία μέχρι
βήματα προς την κατεύθυνση Οικονομικής Διακυβέρνησης της Ευρωζώνης.
Δεύτερον,
το Brexit και η ανταρσία των τεσσάρων του Βίζεγκραντ έχουν σε μεγάλο
βαθμό πείσει τη Γερμανία ότι η εμμονή της στο status quo της
μινιμαλιστικής Συνθήκης της Λισαβόνας είναι συνώνυμη με την παράλυση της
Ε.Ε. των «27».
Σε κάθε περίπτωση, σύμφωνα με τη χθεσινή
εφημερίδα Μοντ, δεν τίθεται θέμα τροποποίησης των Συνθηκών, ένα
ζητούμενο ανέφικτο με τους σημερινούς συσχετισμούς, αλλά για μια
διακήρυξη προθέσεων.
Η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων του Σόιμπλε,
όπως την περιέγραψε στο ντοκουμέντο που συνέταξε μαζί με τον στενό
συνεργάτη του Κολ Λάμερς τον Σεπτέμβριο του 1994, στην ουσία προέβλεπε
μια αρχική ομάδα της Ευρωζώνης περιορισμένης σύνθεσης και η οποία θα
ήταν ανοικτή σε ενδεχόμενη ομοσπονδιακή μετεξέλιξη.
Η Ε.Ε. των
πολλών ταχυτήτων που προωθεί ο Ολάντ στο τέλος της θητείας του, είναι
μια προσπάθεια να υπάρξει προοπτική στην Ευρωζώνη πέραν του σημερινού
status quo με αφορμή την de facto πολυδιάσπαση της Ε.Ε. στο Προσφυγικό -
Μεταναστευτικό, αλλά και στη θέση των «27» ανάμεσα στις ΗΠΑ και στη
Ρωσία.
Σήμερα οι Μέρκελ - Σόιμπλε το τελευταίο που θα ήθελαν θα
ήταν ένα πολιτικό πλαίσιο ελέγχου της Ευρωζώνης, η οποία είναι στον
αυτόματο πιλότο του Eurogroup και του ΕSM, με τον υπουργό Οικονομικών να
δυσφορεί για τη χαλαρότητα με την οποία η Κομισιόν εποπτεύει την
εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας.
Προφανώς στο Βερολίνο δεν
έχουν καμιά διάθεση η Ε.Ε. των πολλών ταχυτήτων που υποτίθεται ότι έχει
σαν κύριο στόχο να περιορίσει τη ζημιά της ένταξης και αλληλεγγύης α λα
καρτ που έχουν υιοθετήσει οι χώρες του Βίζεγκραντ -Πολωνία, Τσεχία,
Ουγγαρία, και Σλοβακία- να είναι το πλαίσιο που θα νομιμοποιεί, όταν
συντρέξουν οι προϋποθέσεις, την πάγια γαλλική θέση για Ένωση του ευρώ με
κοινό υπουργείο Οικονομικών και Κοινοβούλιο της Ευρωζώνης.
Ηδη
είναι ζητούμενο πώς το σύνολο των «27 θα αποδεχθεί αυτά που θα
συνδιαμορφώσουν οι 4 στις Βερσαλίες, στη Σύνοδο Κορυφής της ιταλικής
πρωτεύουσας. Επιπλέον είναι αμφίβολο ακόμη και στην περίπτωση υιοθέτησης
ενός κειμένου που θα περιγράφει τη βούληση μιας πλειοψηφίας χωρών-μελών
να προχωρήσουν στην εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αν θα
πρόκειται για μια εξέλιξη ικανή να έχει άμεσα αποτελέσματα ως προς την
ανάσχεση του ευρωσκεπτικιστικού κύματος που διογκώνεται στις χώρες που
έχουν εκλογικές αναμετρήσεις στους επόμενους μήνες με αφετηρία την
Ολλανδία στις 15 Μαρτίου και τερματικό σταθμό τη Γερμανία στα τέλη
Σεπτεμβρίου.
Για μια δεκαετία σχεδόν μετά το Μάαστριχτ η Γερμανία
ήθελε την ΟΝΕ να συμπίπτει σε σκληρό πυρήνα πολιτικής συνοχής ανοικτό σε
ομοσπονδιακή μετεξέλιξη, με τη Γαλλία να καθιστά σαφές ότι δεν θέλει να
βαδίσει πιο πέρα από τη διακυβερνητική συνεργασία.
Σήμερα είναι σαφές ότι το μέλλον της Ευρωζώνης δεν θα κριθεί στη Σύνοδο της Ρώμης, αλλά στον κύκλο των εκλογικών αναμετρήσεων.
(του Γιώργου Καπόπουλου, από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ")