Από την Πρέβεζα, όπου βρέθηκε για τις εορταστικές εκδηλώσεις προς
τιμήν του πολιούχου της, Αγίου Χαραλάμπους, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας
έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Ο Πολιούχος της Πρέβεζας Αγιος Χαράλαμπος,
με τον βίο του αλλά και το μαρτύριό του, μας έχει κληροδοτήσει μιαν
αιώνια παρακαταθήκη της Χριστιανοσύνης και ιδίως της Ορθοδοξίας,
κυριολεκτικώς υπαρξιακή για τη Δημοκρατία μας και τον Πολιτισμό μας: την
παρακαταθήκη της ανυπόκριτης Αγάπης για τον Ανθρωπο και τον Συνάνθρωπο,
η οποία μετατρέπει την απλή κοινωνική συνύπαρξη σε αληθινή κοινωνία
προσώπων, ικανή να εμπνεύσει τα κορυφαία αισθήματα του Αλτρουισμού και
της Αλληλεγγύης».
Ο Προκόπης Παυλόπουλος θα μπορούσε θαυμάσια, εκτός από τα καθήκοντα
του προέδρου, να ασκεί και καθήκοντα Αρχιεπισκόπου. Δεν θυμάμαι άλλον
προκάτοχό του να κινείται με παρόμοια άνεση στα πεδία της πολιτικής και
της θρησκείας· ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι είναι ανιψιός μητροπολίτη. Να
είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο μεροληπτεί εμφανώς υπέρ της θρησκείας;
Διότι υποστηρίζει ότι το μαρτύριο του Αγίου Χαραλάμπους είναι υπαρξιακή
παρακαταθήκη για τη Δημοκρατία (αυτή, τέλος πάντων, στην οποία ο ίδιος
προεδρεύει), γιατί στην εικόνα του ιδεατού κόσμου, που φιλοτεχνεί με
λόγο οραματικό και σκοπίμως ασαφή και ποιητικό, πολιτική και θρησκεία
συγχωνεύονται μέσα από τον θρίαμβο της Αγάπης (την οποία θέλει με το
άλφα κεφαλαίο). All you need is love! Χαίρω πολύ, δηλαδή. Το έχουν πει
και οι Beatles από το 1967, πολύ καλύτερα.
Δεν
είναι τόσο απλό όμως. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συγχέει τεχνηέντως τις
δύο Πολιτείες που ήλθε να ξεχωρίσει ο Διαφωτισμός: εκείνη του Θεού και
την άλλη των ανθρώπων. Με την ιδιόρρυθμη (για τα μέτρα της εποχής μας…)
αντίληψή του για τις δύο Πολιτείες, που γι’ αυτόν ιδεωδώς συγκλίνουν, ο
πρόεδρος χρησιμοποιεί έναν λόγο ο οποίος όχι μόνο μας πηγαίνει πριν από
τον Διαφωτισμό και τη φιλοσοφική επινόηση του ατόμου, αλλά μας θέτει και
εκτός Δύσης. Ολη η πολιτική θεωρία της Δύσης και οι πολιτικοί θεσμοί
της, κατά τη Νεότερη Εποχή, βασίζονται στον διαχωρισμό που αρνείται ο Π.
Παυλόπουλος. Ισως να είναι χρήσιμη, πάντως, η σκέψη του ως φιλοσοφικό
υπόβαθρο της εποχής που θα διαδεχθεί μια πιθανή –και απευκταία– έξοδο
από το ευρώ και την Ευρώπη.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")