Όπως αναμενόταν, ο άνθρωπος είχε ετοιμαστεί για να απευθυνθεί από την Αθήνα προς ολόκληρο τον κόσμο και ιδιαίτερα προς τους Αμερικανούς και τη Δύση. Ηταν φανερό ότι επιμελήθηκε ο ίδιος την ομιλία του, ως πολιτική παρακαταθήκη, γι’ αυτό και δεν έριξε ούτε μία ματιά σε χειρόγραφο, δεν κόμπιασε ούτε μία στιγμή. Δεν απαιτεί δε μεγάλη φαντασία για να αντιληφθεί κάποιος πόσο θα βοηθούσε το σκηνικό και πόσο μεγαλύτερη θα ήταν η απήχηση αν την εκφωνούσε από την Πνύκα με φόντο την Ακρόπολη, όπως ήταν ο αρχικός σχεδιασμός. Και πόση βεβαίως θα ήταν η ωφέλεια για την Ελλάδα, αλλά ας όψονται η διαχρονική εσωτερική τρομοκρατία και όσοι την ανέχονται ή είναι ανίκανοι να την αντιμετωπίσουν...
Ο πρόεδρος Ομπάμα εμφανίστηκε ως ο (απερχόμενος) ηγέτης των φιλελεύθερων πολιτών ολόκληρου του πλανήτη, αφήνοντας πίσω του ένα ιδεολογικό υπόβαθρο και τις κατευθύνσεις τις οποίες θα πρέπει να ακολουθήσουν. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι εμφανίστηκε ως ο θεωρητικός της Σοσιαλδημοκρατίας, όπως αυτή είναι αναγκασμένη να μεταλλαχθεί για να εναρμονισθεί με τις συνθήκες των νέων καιρών, αλλά μία τέτοια ερμηνεία αδικεί πολύ όλους εκείνους τους πολιτικούς και τους πολίτες που πιστεύουν και είναι προσηλωμένοι στη δημοκρατία και την άσκησή της, χωρίς υποχρεωτικά να δηλώνουν σοσιαλδημοκράτες, κεντροαριστεροί ή κάτι αντίστοιχο.
Με αυτή την έννοια, ο πρόεδρος Ομπάμα τάχθηκε υπέρ της δημοκρατίας, της ελεύθερης οικονομίας και της παγκοσμιοποίησης, αλλά όχι υπέρ του ασύδοτου νεοφιλελευθερισμού στην οικονομία, που θα ανοίγει συνεχώς την ψαλίδα μεταξύ των πάμπλουτων, ή έστω των πλουσίων και του υπόλοιπου πληθυσμού. Θεωρώντας μάλιστα ότι η τεχνολογία δεν επιτρέπει πλέον επιστροφή από την παγκοσμιοποίηση, υποστήριξε –προφανώς απευθυνόμενος στους συμπατριώτες του– ότι σε όλη τη διάρκεια της θητείας του προσπάθησε να περιορίσει την ανισότητα σε κάθε έκφρασή της και παρότρυνε να κάνουν το ίδιο οι κυβερνήσεις όλων των δημοκρατικών χωρών.
Κατά την αντίληψη –ή κοσμοθεωρία– του Μπαράκ Ομπάμα, η δημοκρατία και η εμβάθυνσή της συνδέεται άμεσα με την ευημερία των χωρών και των πολιτών τους. Αλλωστε όλη η ομιλία του ήταν ένας ύμνος στη δημοκρατία και ταυτόχρονα απόρριψη των «ιερέων» του λαϊκισμού που την απειλούν εκμεταλλευόμενοι τις ατέλειές της, την ανισότητα και τις φυλετικές διακρίσεις. Υποστήριξε ότι ο συνδυασμός της δημοκρατίας, της τεχνολογίας και της παγκοσμιοποίησης δημιούργησε τις καλύτερες συνθήκες για τη ζωή των ανθρώπων από κάθε άλλη εποχή στο παρελθόν. Εμφαση έδωσε και στην προστασία του περιβάλλοντος και προφανώς με όλα αυτά άσκησε έμμεση κριτική στην ατζέντα με την οποία κέρδισε τις εκλογές στις ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ. Δεν έκρυψε άλλωστε ότι έχει μεγάλες διαφορές από τον διάδοχό του, αλλά το δημοκρατικό πολίτευμα επιβάλλει την ομαλή μετάβαση της εξουσίας.
Η αλήθεια είναι ότι ο πρόεδρος Ομπάμα ήταν πολύ γενναιόδωρος προς την ελληνική κυβέρνηση και τους Ελληνες. Το γεγονός ότι επέλεξε την Αθήνα, ως λίκνο της Δημοκρατίας, για να στείλει το μήνυμά του παγκοσμίως το αποδεικνύει μόνο του. Μίλησε για την ανάγκη μείωσης του χρέους, αναγνώρισε τις θυσίες του ελληνικού λαού, ύμνησε τη γενναιοφροσύνη με την οποία οι Ελληνες υποδέχθηκαν τους πρόσφυγες, παροτρύνοντας τις άλλες χώρες να βοηθήσουν και ουσιαστικά ενέταξε την Ελλάδα στις δυτικές δομές. Ασφαλώς η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να τα εκμεταλλευθεί επικοινωνιακά αυτά. Ταυτόχρονα όμως η ομιλία του περιελάμβανε και νουθεσίες για συμβιβασμούς που είναι απαραίτητοι στις δημοκρατίες, για μεταρρυθμίσεις, για καλή εκπαίδευση, για τη δημιουργία περιβάλλοντος που θα προσφέρει ελπίδες στους νέους, για μειώσεις φόρων, για στήριξη της επιχειρηματικότητας. Το ερώτημα λοιπόν είναι αν το μήνυμά του έφθασε ολόκληρο στην Ελλάδα...
(του Άγγελου Στάγκου, Καθημερινή)