Δεν
παραλείπει να μάς αναστατώνει τον τελευταίο καιρό ο Πρόεδρος της Τουρκίας με
τις αλλεπάλληλες προκλητικές του δηλώσεις, περί Λωζάννης και διαφόρων άλλων
θεμάτων, ενώ παράλληλα προβληματισμό αρχίζει να μας γεννά (κάλλιο αργά παρά
ποτέ …) το φιλόδοξο εξοπλιστικό πρόγραμμα της Πολεμικής Αεροπορίας της γείτονος.
Την ίδια στιγμή, τουρκικά στρατεύματα έχουν εισβάλει στη Συρία, ενώ ήδη
συγκεντρώνονται και στα σύνορα Τουρκίας –Ιράκ.
Θα πει κάποιος πως ο Ερντογάν προκαλεί την τύχη του, καθώς η πολιτική του
σε Συρία και Ιράκ τον φέρνει αντιμέτωπο με τον ευρωατλαντικό παράγοντα, ενώ
ακόμη πιο ευκαιριακή και ριψοκίνδυνη είναι η όψιμη προσέγγιση με τη Μόσχα. Όλα αυτά
– και πολλά περισσότερα επιβαρυντικά της τελικής τύχης του νέο-οθωμανού
Σουλτάνου – τα προσυπογράφουμε! Όμως υπάρχει κάτι άλλο, πιο διαρκές, πίσω από
αυτό: ο σημερινός Πρόεδρος της Τουρκίας εκφράζει μία βούληση ισχύος η οποία
ερείδεται σε πολιτισμικά μεγέθη με μεγάλο βάθος στο χρόνο και χωρίς κανένα
κόμπλεξ έναντι της Δύσης. Ενδεικτικό αυτού είναι η πρόσφατη ομιλία του στην
Προύσα, όπου τόνισε πως η ιστορία της Τουρκίας αποτελείται-συντίθεται από τις
ιστορίες 16 διαφορετικών κρατών που συμβολίζονται-αναπαρίστανται στην προεδρική
σφραγίδα. Πιο συγκεκριμένα δήλωσε: «Έχουμε ιστορία 2.200 χρόνων. Ο ακρογωνιαίος
λίθος της παρουσίας μας σε αυτή τη γεωγραφική περιοχή είναι η μάχη του
Μαντζικέρτ το 1071 και το Σελτζούκικο Κράτος της Ανατολίας, το οποίο ιδρύεται
το 1075. Στο πλαίσιο αυτό… φέτος γιορτάζουμε την 93η επέτειο της Δημοκρατίας μας,
μαζί με την 941η επέτειο του Σελτζούκικου Κράτους και την 717η επέτειο του
Οθωμανικού Κράτους. Επειδή όλα αυτά τα κράτη δημιουργήθηκαν και υπήρξαν υπό τον
τίτλο της Τουρκίας». (Από το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Δημήτρη Πεπόνη: «Σημειώματα
περί ελληνικής οικουμενικότητας και τουρκικού πολιτισμικού επεκτατισμού» - από
cosmoidioglossia &
ΙΝΣΠΟΛ). Δεν έχει σημασία, στην ανάλυση αυτή, αν αυτός ο «τουρκικός κόσμος που έχει ιστορία 2.200 χρόνων», που υπονοείται πίσω από αυτές τις λέξεις, αποτελεί όντως ένα ενιαίο ή ακόμη και υπαρκτό πολιτισμικό μέγεθος. Σημασία έχει ότι ο Ερντογάν το προβάλλει ώστε να αποκτήσει η χώρα του ισχύ
και επιρροή στις χώρες τις οποίες εντάσσει στο μέγεθος αυτό – και, ακόμη
περισσότερο, το ότι αναπτύσσει και μία στρατηγική για το σκοπό αυτό, η οποία, ακόμη κι
αν αποτύχει, θα την έχει κάνει τη ζημιά της, τουλάχιστον έναντι της Ελλάδος, η
οποία δεν έχει απολύτως ΚΑΜΙΑ στρατηγική …
Δεν υπάρχει πίσω από τον Ερντογάν το μεταπρατικό άγχος της δικής μας ελίτ. Τις
«καλές εποχές» τα δικά μας οράματα ήταν το ΕΣΠΑ, τώρα, τη «μαύρη» εποχή της κυριολεκτικής
εξάρτησης από τις δόσεις του Μνημονίου, η επόμενη και η επόμενη … και η επόμενη
… αξιολόγηση! Και το «αντίδοτο» που προτάθηκε; Το ίδιο ασόβαρο και με το αίτιο της
νόσου: η «τζάμπα» μαγκιά των «σχισμένων Μνημονίων». Καμία πρόταση παραγωγικής
ανασυγκρότησης, καμία προσπάθεια για πραγματική δουλειά ώστε να υπάρξουν κάποτε
κι εδώ απτά εχέγγυα ανεξαρτησίας!
Η τάξη που γέννησε τον Ερντογάν, το «κεφάλαιο της Ανατολίας», δε μετείχε
του κρατικού κύκλου οικονομίας που είχε στήσει ο κεμαλισμός και μέχρι να δεχθεί
την αποφασιστική ενίσχυση του σχεδίου Μάρσαλ, που τελικά το κατέστησε, στις μέρες
μας, κυρίαρχο, πάλευε μόνο του σε αντίξοες συνθήκες. Από την άλλη, ο Ερντογάν
δεν πρωτοτυπεί σε ανεξαρτησιακή ή επεκτατική στάση στο πλαίσιο του τουρκικού πολιτικού
σκηνικού: μην ξεχνάμε πως οι επίγονοι του Κεμάλ μέσα στον Β’ Παγκόσμιο
παζάρευαν πότε με τον Άξονα και πότε με τους Συμμάχους όχι μόνο τη Θεσσαλονίκη
ή τα Δωδεκάνησα (κι ας λέει ο Τούρκος Πρόεδρος πως ήταν επιλήσμονες του «εθνικού
όρκου» - αυτά αφορούν το εσωτερικό «ξήλωμα» του παλαιού καθεστώτος της γείτονος)
αλλά ως και σφαίρα επιρροής στην Αίγυπτο. Επίσης, το ’63 η κεμαλική ηγεσία
έκλεισε τις αμερικανικές βάσεις για να εκβιάσει την Ουάσιγκτων στο Κυπριακό. Το
αποτέλεσμα είναι γνωστό και το ξέρουν κι άλλοι: «Το Ιράκ δεν είναι Κύπρος»,
διεμήνυσε ο πρωθυπουργός του Ιράκ, Χαιντέρ αλ-Αμπαντί, σχολιάζοντας την πληροφορία
ότι τουρκικά στρατεύματα συγκεντρώνονται στα σύνορα των δυο χωρών. Για τη Βαγδάτη η Μοσούλη δεν «κείται μακράν» ...
Δεν ξέρουμε αν η Τουρκία θα καταφέρει να υλοποιήσει τις φιλόδοξες
στοχεύσεις του Ερντογάν ή αντίθετα θα βαδίσει στο δρόμο της καταστροφικής
σύγκρουσης «εναντίον όλων» - θα το δείξει ο χρόνος. Ξέρουμε, όμως, πως έχει
(και είχε και πριν – δεν είναι ερντογανική «έμπνευση» αυτό) αυτόνομη στρατηγική την οποία υπηρετεί με σοβαρότητα.
Αυτό αποτελεί τη μόνη εγγύηση για να σε λαμβάνει υπ’ όψιν ο διεθνής παράγων και
οι σύμμαχοί σου. Για εμάς, αντίθετα, ισχύει αυτό που ’χε πει ωμά ο Παναγιώτης
Κονδύλης: «η ευρωπαϊκή ένταξη στην ουσία της δεν είναι παρά η μεταμφιεσμένη
επιθυμία άλλοι να μας ταΐζουν και άλλοι να φυλάνε τα σύνορά μας» - και τώρα
κάποιοι να μάς χαρίζουν τα δάνειά μας (με ενέχυρο το μέλλον μας, βέβαια, αλλά
δε βαριέσαι;…έρευνα στην οποία ο ΟΗΕ βασίζει τις προβλέψεις του για τις παγκόσμιες δημογραφικές τάσεις έλεγε πως το 2100 στην Ελλάδα θα ζουν μόλις 2,5 εκατομμύρια Eλληνες - βλ.
εδώ, από εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ", 10/2/2010 -
άρα, γιατί να χολοσκάμε για το συλλογικό μας μέλλον;)