Υπάρχει χώρα στον κόσμο που βρίσκεται επί οκτώ χρόνια σε διαρκή ύφεση και λιτότητα; Υπάρχει χώρα η οποία έχει απολέσει πάνω από το 25% του ΑΕΠ, η ανεργία βρίσκεται σταθερά πάνω από 23%, όλοι οι πρόδρομοι οικονομικοί δείκτες έχουν βουλιάξει και μόνο ο τουρισμός σώζει από τη χρεοκοπία;
Και υπάρχει χώρα στον κόσμο με διαλυμένο τραπεζικό σύστημα, capital controls γα περισσότερο από έναν χρόνο, καταθέσεις που έχουν εξαφανιστεί και παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης για τις τράπεζες, οι οποίες έχουν μετατραπεί ουσιαστικά σε... δημόσια ταμεία;
Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι η χώρα αυτή βρίσκεται στον αναπτυγμένο κόσμο, είναι μακριά από την Αφρική, μόλις πριν από λίγα χρόνια ήταν μέσα στις 30-40 πιο ισχυρές οικονομίες του κόσμου και είναι μέλος της ευρύτερης ευρωπαϊκής οικογένειας, η οποία διαθέτει το πιο ισχυρό νόμισμα στις αγορές.
Κι όμως, η Ελλάδα διεκδικεί ένα ακόμη βραβείο. Παρά το γεγονός ότι η οικονομική καταστροφή που συνέβη, με ευθύνη δανειστών, κράτους, πολιτικού συστήματος και κοινωνίας, εντούτοις ακόμη οι πολίτες δεν μπορούν να το συνειδητοποιήσουν. Αν και το 2010 και το πρώτο μνημόνιο είναι μακριά, ο κόσμος ακόμη πιστεύει ότι θα ξυπνήσει μια ημέρα και όλα θα γίνουν όπως πριν. Οι μισθοί θα απογειωθούν, οι συνταξιούχοι θα ξαναγίνουν πλούσιοι, θα «βρέχει» κοινοτικό χρήμα που θα κατασπαταλάται για τα πάντα, εκτός από την ανάπτυξη, χιλιάδες θέσεις εργασίας... στο δημόσιο θα ανοίξουν και το πολιτικό σύστημα θα συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο της πελατοκρατίας, της αναξιοκρατίας και μιας βολικής και για τα δύο μέρη συναλλαγής.
Το ακόμη χειρότερο είναι ότι, εκτός της έλλειψης συνείδησης για το τι μας συνέβη και πώς πρέπει να το αντιμετωπίσουμε, σπαταλώνται τεράστια αποθέματα χρόνου, μυαλού και δημιουργικότητας για ανούσιες υποθέσεις. Οι Ελληνες μοιάζουν με «ιδανικοί αυτόχειρες» που εμφανίζονται να έχουν άπλετο χρόνο για τις τηλεοπτικές άδειες, τις πολιτικές σκιαμαχίες σχετικά με το ποιος είναι πιο διαπλεκόμενος, αλλά και μάχες χαρακωμάτων για το... δοβλέτι.
Ούτε μια εθνική προσπάθεια δεν έχει γίνει στα χρόνια της κρίσης. Μόνο συνθήματα, επικοινωνιακή διαχείριση σοβαρών θεμάτων και δυστυχώς το πέρασμα από την οργή στην απάθεια και την αβουλία.
Πριν τρία - τέσσερα χρόνια οι πολίτες τουλάχιστον διαδήλωναν και διεκδικούσαν, διαμαρτύρονταν και ζητούσαν διέξοδο. Σήμερα οι περισσότεροι μοιάζουν παρατημένοι, έρμαια της μοίρας τους και περιμένουν είτε την καταστροφή, είτε τον... Ελληνα από μηχανής θεό να τους σώσει.
Μέχρι εκείνη την ώρα, βεβαίως, συμπαρατάσσονται με τα πολιτικά κόμματα που τσακώνονται για τα κανάλια, ενώ η χώρα χάνει πολύτιμο χρόνο και υποθηκεύει ακόμη περισσότερο το μέλλον της.
Όμως, κάθε χώρα έχει δυστυχώς ημερομηνία λήξης. Μπορεί να αντέχει η Ελλάδα οκτώ χρόνια φτώχειας, πολιτικής, κοινωνικής και πνευματικής ένδειας, όμως, δεν μπορεί να διαιωνίζεται το πρόβλημα και να αναβάλλεται η λύση.
Κι αυτή η λύση δεν είναι άλλη από μια πανεθνική προσπάθεια για να αλλάξει η χώρα. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο πολίτη, αφού πρώτα συνειδητοποιήσει ότι αν ο ίδιος δεν αλλάξει, δεν θα αλλάξει και η χώρα. Διότι δεν μπορεί να ζητάμε από τους ξένους βοήθεια και την ίδια στιγμή η φοροδιαφυγή να χτυπά κόκκινο, η φοροαποφυγή να έχει γίνει... επάγγελμα και η κατασπατάληση των τελευταίων πόρων της χώρας να θεωρείται απαραίτητη.
Αν δεν θέλουμε να γίνουμε ιδανικοί αυτόχειρες, ας μη σφίγγουμε τη θηλιά μόνοι μας.
(Πηγή: Ημερησία)