Να θέσω μία διάσταση του θέματος, η οποία δεν είδα να επισημαίνεται
στις αντιδράσεις για το ατόπημα του Λάκη Λαζόπουλου. Μήπως ανέπτυξε την
άποψη ότι ο καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι καθηλώνεται σε μία ιδέα,
επειδή κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια; Θέλω να πω, μήπως ο ίδιος σκέπτεται
με τα πόδια; Γιατί, στην περίπτωση αυτή, ίσως θα ήταν κατανοητό να
νομίζει ότι, αν δεν έχεις τα πόδια σου, μένεις αναγκαστικά κολλημένος σε
μια ιδέα, αφού δεν μπορείς να περπατήσεις μέχρι την επόμενη.
Εν μέρει μόνο, κατά ένα πάρα πολύ μικρό ποσοστό, μου περνά σοβαρά από
τον νου ότι, πράγματι, μπορεί να σκέπτεται με τα πόδια. (Τώρα, μιλώ εγώ
από την πείρα μου. Ξέρω δημοσιογράφους ένα σωρό, που σκέπτονται και
γράφουν με τα πόδια. Αυτό που μπορεί να κάνει ένας δημοσιογράφος σήμερα
στην Ελλάδα, οπωσδήποτε μπορεί να το κάνει και ένας κωμικός, ίσως και
καλύτερα...). Το λέω όμως για τον Λαζόπουλο, επειδή η απάντηση που έδωσε
δείχνει ότι δεν έχει συλλάβει ποιο ήταν το ζήτημα. Δεν το είπα για τους
ανάπηρους γενικώς, το είπα για τον Σόιμπλε ειδικώς – αυτό ήταν η
κεντρική ιδέα της απάντησης και επ’ αυτής εδράζεται η υποψία μου για το
όργανο με το οποίο σκέπτεται ο Λαζόπουλος...
Δεν έχει νόημα να στρέφεται κάποιος εναντίον του με δικαστικά μέσα,
εκτός βέβαια αν επιδιώκει την αυτοπροβολή του. Διότι ο Λαζόπουλος έχει
εκτεθεί με τρόπο που δεν επιδέχεται διόρθωση: έδειξε σε όσους έχουν
διάθεση να δουν ότι το μεροληπτικό μένος του, όταν αφήνεται στον οίστρο
του από άμβωνος, τον κάνει να επιτίθεται ακόμη και στην αναπηρία του
άλλου (πολύ χειρότερο από το να τη χλευάζει ή να την ειρωνεύεται),
εφόσον ο άλλος ανήκει στους «κακούς». Αυτός ο τόσο ευσυγκίνητος με τους
απροστάτευτους και υπερευαίσθητος με τους αδικημένους, δεν καταλαβαίνει
ότι, σε μια πολιτισμένη κοινωνία, είναι η φυσική ανωτερότητα του
αρτιμελούς έναντι του αναπήρου αυτή που δημιουργεί την ηθική υποχρέωση
του πρώτου προς τον δεύτερο. Δεν καταλαβαίνει ότι αυτό ισχύει γενικώς
και όχι ανάλογα με τα αισθήματα που ενδεχομένως τρέφουμε για τον
ανάπηρο. Αυτό που εκστόμισε ήταν σαν να αστειεύεσαι με την καλλιτεχνική
αξία του Π. Παντελίδη τη μέρα που ο άνθρωπος έχει σκοτωθεί σε
αυτοκινητικό. Δεν λέγεται, πολύ απλά· και αν ειπωθεί, δύσκολα ξεχνιέται,
γιατί πρόκειται για το είδος της απρέπειας που ο κόσμος τη νιώθει μέσα
του, ακόμη και αν δεν έχει την ευγλωττία να την περιγράψει.
Η έκταση των αντιδράσεων δείχνει ακόμη πόσο αντιπαθής έχει γίνει ο
Λαζόπουλος σε πολλούς, παρά τη δημοτικότητά του σε κάποιους άλλους.
Πληρώνει τώρα αυτό που έκρυβε τόσα χρόνια, πότε με κλάψες και πότε με
αστειάκια, αλλά η έπαρσή του, αφότου ένιωσε ασφαλής, το πρόδωσε: ότι
είναι και αυτός μέρος της εξουσίας. Πάντα ήταν. Από τη Μιμή, μέχρι την
υπόθεση του κότερου και τώρα με τον Αλέξη, ο Λαζόπουλος πάντα ήταν σε
κάποια αυλή κοντά στους ισχυρούς. Από την ώρα που μπέρδεψε την κωμωδία
με ένα είδος, δικής του επινοήσεως, καλιαρντής καθοδήγησης και
προπαγάνδας ξεκίνησε και η αντίστροφη μέτρηση για τον Λαζόπουλο. Καιρός
ήταν. Και πολύ κράτησε...
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")