Περισσότερο και από τους ΑΝΕΛ, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξανδρος
Τριανταφυλλίδης αντιπροσωπεύει άριστα το πολιτικό φαινόμενο της εποχής
μας: τη σύγκλιση και, εν πολλοίς, τη συμπόρευση της λαϊκής Δεξιάς με την
Αριστερά. Στις εκπομπές του στην ΕΤ3 (ναι, έβλεπα ΕΤ3 ενθουσιωδώς, ήταν
το αγαπημένο μου κανάλι – σας ικανοποίησα;), οι θέσεις τις οποίες
ευθέως ή πλαγίως εξέφραζε ήταν αυτές στις οποίες οι λαϊκιστές των δύο
πλευρών, Αριστεράς και Δεξιάς, συμφωνούσαν. Δεν ξένιζε τότε, διότι η
πολιτισμική επιρροή της Πασοκαρίας στη συμπρωτεύουσα ήταν ανέκαθεν
βαθύτερη.
Ως προσωπικότητα, ο Τριανταφυλλίδης ήταν πάντα φωνακλάς – είναι το
χούι του. Για να έλθουμε στην επικαιρότητα όμως, έχει δίκιο όταν
διαμαρτύρεται σήμερα ότι η πρότασή του για επιβολή διδάκτρων στα δημόσια
σχολεία παρεξηγήθηκε και ότι αδίκως οι σύντροφοί του τον επικρίνουν ως
υποστηρικτή της ιδιωτικοποίησης. Δεν είναι τίποτε από αυτά. Η πρότασή
του δεν ήταν παρά μια κουτοπονηριά που απέτυχε. Ο βουλευτής δεν ζήτησε
τα έσοδα από την επιβολή διδάκτρων να πηγαίνουν για την ελάφρυνση της
δημόσιας δαπάνης, δηλαδή να αφαιρούνται από το σχετικό κονδύλι του
προϋπολογισμού, αλλά για την επέκταση της δαπάνης. Διότι, είπε, με αυτά
τα έσοδα, θα μπορούσαν να χρηματοδοτούνται οι επιπλέον δραστηριότητες
των σχολείων, όπως η ολοήμερη λειτουργία τους. Ηταν, δηλαδή, μια κομψή
σύλληψη (στο αρχοντοχωριάτικό της, βεβαίως) για την επιβολή ενός νέου
φόρου διά της πλαγίας, ενώ το πραγματικό ζητούμενο είναι πώς θα
ανακατανεμηθούν οι πόροι που ήδη διατίθενται στην Παιδεία, ώστε να γίνει
παραγωγικότερη. Το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του Δημοσίου γενικώς είναι
πώς θα το κάνουμε να λειτουργεί αποδοτικότερα, ώστε το κόστος να
ανταποκρίνεται στο επίπεδο των υπηρεσιών. Η πρόταση του Τριανταφυλλίδη
δεν έθιξε τον πυρήνα του προβλήματος, απλώς βοήθησε να μας τον
υπενθυμίσει, γι’ αυτό και τον υπερασπίζομαι.
Ο
πυρήνας του προβλήματος είναι ότι ταυτίζουμε το δημόσιο με το δωρεάν.
Αυτό συνέβη στις συνειδήσεις των περισσοτέρων στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ και
οι δύο έννοιες έγιναν ταυτόσημες. Λες και το Δημόσιο κάποιος άλλος το
πλήρωνε και όχι εμείς με τους φόρους μας. (Ευλόγως, από την άποψη του
μεγέθους της φοροδιαφυγής...) Γι’ αυτό και ποτέ δεν μας απασχόλησε, ποτέ
δεν έγινε θέμα στην πολιτική ατζέντα (ώσπου να ενσκήψει η κρίση,
βέβαια) η διόγκωση των δαπανών για τη λειτουργία του Δημοσίου. Γι’ αυτό η
δήθεν φιλολαϊκή –στην πραγματικότητα, λαϊκίστικη– πολιτική κάθε
απόχρωσης, δεξιά ή αριστερή, πάντα επέτασσε να ρίχνονται και άλλοι πόροι
στον πίθο των Δαναΐδων. Γι’ αυτό, τέλος, η πλειονότητα του κόσμου ακόμη
αδυνατεί να συλλάβει ότι το κράτος ήταν η αιτία της χρεοκοπίας μας.
Το Δημόσιο πρέπει κάποτε να γίνει cost-effective, πρέπει δηλαδή να
συσχετισθεί επιτέλους το κόστος της λειτουργίας του με την απόδοσή του.
Υπό την έννοια αυτή, ναι, οι απολύσεις είναι μεταρρύθμιση, υπό
προϋποθέσεις όμως. Oπως, λ.χ., όταν αποκαθιστούν το δίκαιο, όπως με την
απόλυση όσων προσελήφθησαν παράνομα ή με πλαστά πιστοποιητικά. Επίσης,
όταν εξυπηρετούν ένα σχέδιο αναδιανομής των κρατικών πόρων, με σκοπό τη
βελτίωση των υπηρεσιών. Δεν γίνεται, ας πούμε, να υπάρχουν νοσοκομεία με
βασικό σκοπό την απασχόληση ανειδίκευτων εργατών. Αν λοιπόν η μείωση
θέσεων εργασίας καθαριστριών επιτρέπει την πρόσληψη νοσηλευτών ή
γιατρών, τότε, πράγματι, οι απολύσεις μπορούν να είναι μεταρρυθμίσεις.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ")